BSG Chemie Leipzig vertoeft op het vierde niveau van Duitsland. Dinsdagavond brachten we een bezoek aan deze volksclub uit de wijk Leutzsch. Het authentieke stadion zorgde voor een lach op het gezicht.
Terug in de tijd bij Chemie Leipzig. © Bananenflanke.nl
Door Martijn Visscher, 19 augustus 2021.
In maart 2018 maken Alexander en ik voor het eerst kennis met Chemie Leipzig tijdens onze roadtrip door Oost-Duitsland. In onze strakke planning staat een wedstrijdbezoek op het programma. Een heerlijk vooruitzicht.
Die bewuste zaterdag 10 maart parkeren we onze auto dan ook bij het Alfred-Kunze-Sportpark in Leipzig-Leutzsch, maar supporters en spelers zijn in geen velden of wegen te bekennen. Uiteraard weten we dat van tevoren, want een goede voorbereiding is het halve werk.
Het competitieduel met Meuselwitz blijkt een dag te zijn verschoven, omdat delen van het veld nog bevroren zijn door de vrieskou. Ons plannetje valt in duigen. De zondag is voor ons geen optie. Immers, ons reisschema kan niet door de war worden geschopt.
Het stadion maakt desondanks indruk. Vooral de staantribune achter een van de doelen oogt heel erg fraai. We gaan terug in de tijd, want van enige opsmuk is geen sprake. Oude, krakkemikkige bouwwerken, met de historische hoofdtribune als lichtend voorbeeld. Al ruim 100 jaar wordt hier tegen een bal getrapt. Romantik Pur.
Vele foto’s rijker stappen we in de auto. Hier komen we op een dag terug, zo nemen we ons voor. Afgelopen dinsdag voeg ik de daad bij het woord tijdens mijn vakantie. Alexander is helaas verhinderd en laat via WhatsApp weten ‘jaloers’ te zijn. En daar heeft hij alle reden toe.
Er staat dinsdagavond een competitiewedstrijd tegen SV Lichtenberg 47 op het programma. Met 10 punten uit 5 duels is Chemie goed gestart in de Regionalliga Nordost en winst op de laagvlieger uit Berlijn zou op papier mogelijk moeten zijn. In dat geval nestelt Chemie zich stevig in de top.
Ondanks de 0-1 nederlaag toch een heerlijk avondje beleefd bij Chemie Leipzig. Een must voor voetbalromantici. #BSGL47 pic.twitter.com/0vLhbtuYw0
— Bananenflanke (@Bundesliga81) August 18, 2021
Als ik rond 17.30 uur aan kom rijden, anderhalf uur voor de aftrap, ziet het bij de hoofdingang al zwart van de mensen. Parkeren lijkt hier onmogelijk en ik keer wijselijk om. Enkele in het groen gehulde Chemie-fans zie ik nieuwsgierig turen naar mijn Nederlandse kenteken.
In een straat iets verderop kan ik mijn auto gemakkelijk kwijt. Na vijf minuutjes lopen ben ik weer bij de hoofdingang. Ik heb nog geen kaartje, maar ik weet dat de kassa’s zijn geopend. Even later ben ik met mondkapje binnen na het tonen van mijn ticket, vaccinatiebewijs en ID-bewijs.
Een befaamde spreuk van oud-trainer Alfred Kunze. © Bananenflanke.nl
Wat volgt is een feest der herkenning. De authentieke hoofdtribune, de verwilderde stoeltjes, de heerlijke staantribune achter het doel en het overal welig tierende onkruid. Ik ben in een tijdmachine gestapt en heb deze op een uiterst geschikt moment verlaten. Het Alfred-Kunze-Sportpark is een must voor voetbalromantici.
Hoewel ik bijkans gek word van de vliegjes en de bestelde Frikadelle van binnen nog koud is, mag dat de pret niet drukken. Schuin tegenover mij vult zich de staantribune steeds meer en de eerste aanmoedigingen komen uit de kelen van de Chemie-supporters.
De heerlijke staantribune bij Chemie Leipzig. © Bananenflanke.nl
De wedstrijd is er één om snel te vergeten. Althans, als je fan bent van Chemie. Ik voel de frustraties toenemen na de 0-1 van SV Lichtenberg 47. De thuisploeg heeft wel een licht overwicht, maar doet daar vrij weinig mee. Na rust wordt nog wel een bal van de lijn gehaald en de grootste Chemie-kans wordt op bijna bizarre wijze naast geschoten.
De zon gaat onder en het kunstlicht doet zijn werk. Het geeft het Alfred-Kunze-Sportpark nog iets extra’s. Flutlichtspiel zouden ze in Duitsland zeggen. Chemie verliest en dat komt hard aan bij de ruim 3.000 toeschouwers. Alleen het plukje meegereisde Lichtenberg-fans – ik tel er twaalf – heeft reden tot juichen.
Traditie
Na het laatste fluitsignaal stroomt het stadion langzaam leeg. Ik maak nog een paar beelden en besluit dan te gaan. Bij de kraam met fanartikelen scoor ik nog twee pins met clublogo, één voor Alexander en één voor mezelf. Een traditie die al lang standhoudt.
Ondanks de nederlaag is het vermakelijk geweest bij Chemie Leipzig. Een belevenis op zich. Rauw voetbal in een volkswijk, met hartstochtelijk meelevende aanhangers in een bijzonder stadion. Ben je in de buurt, pak dan een wedstrijd mee. Daar krijg je absoluut geen spijt van.