Het Ellenfeldstadion in Neunkirchen wordt door groundhoppers gezien als pure voetbalporno. Tijd om de proef op de som te nemen.
De prachtige, maar vervallen staantribune achter een van de doelen. © Bananenflanke.nl
Door Martijn Visscher, 17 augustus 2022.
‘Kom je uit Nederland?’, vraagt een wat ruig uitziende supporter van Borussia Neunkirchen in de rust van de wedstrijd tegen Eppelborn. Het in het Duits bestellen van een Sprudel (water) en een Wurst (worst) gaat blijkbaar nog altijd gepaard met een accent. Als ik bevestigend antwoord, ontstaat er een interessant gesprek.
‘Ik dacht al een Nederlands kenteken te hebben gezien op de parkeerplaats’, zegt de supporter, die met een kruk loopt. ‘Mijn vader komt uit Rotterdam, maar ik spreek de taal helaas niet. Ben in Duitsland geboren en opgegroeid. Mijn naam? Andreas. Andreas Dijkshoorn. Met zo’n lange ij, kennen ze hier niet. Moet ik altijd spellen bij instanties. Gedoe, jongen.’
De vraag of Andreas toevallig familie is van Nico Dijkshoorn, wordt met een ‘nee’ beantwoord. Dat had dit verhaal nog mooier gemaakt, maar afijn. De 's' in zijn achternaam blijkt later, na onderzoek, een 'x' te zijn. Ik neem een slok water en een hap van m’n worst en blijf de tweede helft in de buurt van Andreas en wat andere oudgedienden staan. Dat is, om precies te zijn, achter het doel.
Andreas Dijkxhoorn werpt een blik op het veld. © Bananenflanke.nl
De eerste 45 minuten zit ik op de hoofdtribune, waar ik mijn ogen uitkijk. De steile, vervallen staantribune achter het andere doel staat voor mijn gevoel bijna op instorten, maar is o zo mooi. Het is ook niet voor niets dat die tribune al tijden niet meer in gebruik is. Van enig onderhoud is al lang geen sprake meer.
Aan de overkant nog een staantribune, waar een plukje mensen zich ophoudt. Daarachter een heuvel, waar je gratis naar de wedstrijd zou kunnen kijken. Op de hoofdtribune zit het meeste volk, waarschijnlijk ook vanwege de fel brandende zon. Rechts daarvan, in de hoek, een hele bijzondere staantribune, in de zwart-witte clubkleuren. Een paar maanden terug nog volgepakt tijdens promotiewedstrijden, nu gevuld met slechts een handjevol fans.
De staantribune, in zwart-witte clubkleuren. © Bananenflanke.nl
Promotie naar de Oberliga blijkt in juni teveel gevraagd voor Borussia Neunkirchen en dus zie ik deze zondag een duel op het zesde niveau van Duitsland, in deze streek de Saarlandliga geheten. Dat is vorige eeuw wel anders, want deze in 1905 opgerichte club speelt in de jaren zestig zelfs drie jaar in de Bundesliga. In 1959 wordt de finale van de DFB-Pokal bereikt, waarin Schwarz-Weiß Essen te sterk is.
Ik vraag een van de oudgedienden achter het doel naar die befaamde jaren. ‘Toen kwamen er elke wedstrijd dik 20.000 mensen kijken. Ik weet nog wel dat tegen Nürnberg mensen op het dak van de hoofdtribune klommen om een glimp op te vangen van de spelers. De hele stad stond op z’n kop. Die tijd komt nooit meer terug.’
Okocha
En dat is echt zonde, want het Ellenfeldstadion ademt voetbal. Het wordt met recht gezien als een van de mooiste stadions van Duitsland. Althans, voor wie gevoel heeft voor nostalgie. Jay-Jay Okocha heeft hier zelfs zijn eerste schreden gezet op weg naar de top. Zijn vriend Binebi Numa staat bij Borussia Neunkirchen onder contract en de dan 17-jarige Okocha vraagt of hij een keer mee kan trainen. De rest is geschiedenis.
En zo zijn er ontelbare verhalen te vertellen over het Ellenfeldstadion en Borussia Neunkirchen. Zoals over die halve Rotterdammer, die voor slechts 75 euro een seizoenkaart heeft, al is het qua voetbal soms lijden. Eppelborn wint namelijk met 2-0 op het gortdroge veld en bij de tweede treffer smijt Andreas zijn kruk richting de hekken. ‘Wat een drama’, roept hij.
De hoofdtribune van het Ellenfeldstadion. © Bananenflanke.nl
Dan is het tijd om afscheid te nemen. ‘Alles Gute’, zeg ik. Wat volgt, is een vriendelijke handdruk. ‘Goede reis terug’, antwoordt Andreas. Ik kijk nog even snel om me heen en stap vervolgens in de auto. Het schitterende Ellenfeldstadion heeft een blijvende indruk achtergelaten.