MSV Duisburg en Borussia Dortmund treffen elkaar maandagavond in de eerste ronde van de DFB-Pokal. Alfred Nijhuis speelde voor beide clubs. Wij belden hem op. ‘Die Ruhrpott-mentaliteit, daar kon ik mij wel mee identificeren.’
Alfred Nijhuis in de 'Legenden Galerie' in het stadion van MSV Duisburg. © Bananenflanke.nl
Door Martijn Visscher, 13 september 2020.
Alfred, op je 25ste maakte je de stap van Schöppingen naar Duisburg. Hoe kwam die transfer tot stand?
‘Met Schöppingen speelde ik in 1991 op het derde Duitse niveau en de kans om profvoetballer te worden werd steeds kleiner. Eerder kwam het niet tot een doorbraak bij FC Twente en via Sportclub Enschede ben ik toen mijn geluk over de grens gaan beproeven. Ik vergeet nooit meer hoe ik toen bij Duisburg ben beland.’
‘Mijn trainer bij Schöppingen was Bernard Dietz, een voormalig Duits international én icoon van MSV Duisburg. Hij zette mij na een verloren wedstrijd plots op de bank. Voor mijn gevoel was ik de boeman, terwijl ik in dat duel niet helemaal fit was. Afijn, ik kwam de volgende wedstrijd als wisselspeler uiteindelijk toch in het veld, omdat een teamgenoot geblesseerd raakte. Dietz dirigeerde mij als middenvelder noodgedwongen naar de positie van libero. We stonden achter, maar wonnen toch nog. En het liep ineens als een trein. Met mij als libero zetten we een prima reeks neer, dat bijna resulteerde in een kampioenschap.’
Nijhuis scoort tegen Bayern München.
‘Dietz had uiteraard contacten bij Duisburg, dat net was gepromoveerd naar de Bundesliga. Ook had hij een lijntje gelegd met Bayern München, volgens mij met Uli Hoeness. Maar goed, het werd dus Duisburg. Dan zie je hoe het in slechts tien weken kan lopen. Ik hield nergens meer rekening mee en vervolgens speel je in de Bundesliga. Eigenlijk een bizar verhaal.’
In je eerste seizoen bij Duisburg maakte je een degradatie mee, maar je zette jezelf wel op de kaart als verdediger.
‘Ik had een basisplaats, speelde 33 van de 38 competitiewedstrijden. Eintracht Frankfurt meldde zich na het seizoen. Zij waren onder de vermaarde trainer Dragoslav Stepanovic als derde geëindigd en gingen Europa in. Ik wilde wel die kant op, maar de president van Duisburg stribbelde tegen. Frankfurt had 2,5 miljoen Duitse mark (1,3 miljoen euro, red.) voor mij over. Sportief en financieel zou ik er flink op vooruitgaan. Maar ja, die transfer ging dus niet door, waardoor ik met Duisburg in de Tweede Bundesliga terechtkwam. Gelukkig promoveerden we direct weer.’
De bekerwedstrijd tussen MSV Duisburg en Borussia Dortmund is maandag live te zien bij de ARD. Aftrap is om 20.45 uur.
In totaal ben je zes seizoenen in Duisburg actief geweest. Je groeide er zelfs uit tot publiekslieveling.
‘In de zomer van 2010 ben ik door fans gekozen voor de zogeheten ‘Legenden Galerie’. Achter het doel is een portret van mij te zien, samen met onder anderen Ewald Lienen en Bachirou Salou. En ik ben ook opgenomen in het ‘Elftal van de Eeuw’. Dat vind ik natuurlijk hartstikke leuk en is een stukje erkenning. Het doet mij wel iets. Die Ruhrpott-mentaliteit in Duisburg, en later in Dortmund, daar kon ik mij wel mee identificeren. Gewoon hard werken.’
‘Mijn laatste seizoen in dienst van Duisburg was echt goed. Ik had een zware blessure gehad en de keerzijde van het profvoetbal leren kennen. Ik liet mij daardoor niet uit het veld slaan. Sterker, die moeilijke periode gaf mij veel mentale kracht. Ik wilde na mijn blessure iets bewijzen en dat lukte behoorlijk. Zozeer dat ik bij het Japanse Urawa Red Diamonds kon tekenen.’
Dat avontuur bleef echter beperkt tot een jaar, want Borussia Dortmund hing aan de lijn. Een no-brainer?
‘Ja, absoluut. Ik was al 32 jaar en als zo’n grote club zich dan meldt, dan ga je. Horst Köppel, ook een oud-international, was mijn trainer in Japan en werd scout bij Dortmund. Hij liet mijn naam vallen en de rest is geschiedenis. Als Köppel dat niet had gedaan, dan was ik waarschijnlijk nog vijf jaar in Japan blijven voetballen.'
Ik heb nog een paar goals gemaakt tegen Schalke 04. Zou ik bijna vergeten. Twee zelfs in het Westfalenstadion. Voor de ogen van de supporters op de Gelbe Wand. Ja, super hoor als je dat meemaakt.
'Bij Dortmund wilde ik voor mezelf bewijzen dat ik zo’n hoog niveau aankon. Een jaar eerder hadden ze de Champions League gewonnen en ik kwam terecht in een elftal met Jürgen Kohler, Stefan Reuter, Thomas Hässler en Andy Möller.’
Drie seizoenen hield je het vol. Hoe beleeft een speler ‘Die Gelbe Wand’ eigenlijk?
‘Magisch. Als ik op het veld stond en naar die enorme mensenmassa achter het doel keek, dan gaf mij dat zo’n enorme adrenalinestoot. Helemaal natuurlijk als de fans van zich lieten horen. Ik werd zó meegezogen door die sfeer dat ik het gevoel kreeg dat ik voor een wedstrijd nooit een warming-up hoefde te doen. Heel apart. Uniek ja, dat was het.’
‘Tijdens mijn eerste seizoen heb ik laten zien wat ik wilde. Ik kon het niveau aan. Het tweede jaar begonnen we uitstekend. Na tien duels stonden we geloof ik bovenaan. In de Champions League vlogen we er door toedoen van Rosenborg al in de groepsfase uit en dat kwam hard aan. De uitschakeling werkte door in de Bundesliga. We eindigden als elfde en waren geen machine meer. Christian Wörns werd gehaald voor mijn positie en ik raakte een beetje uit beeld. In mijn laatste jaar werden we derde, maar mede door rugproblemen kwam ik weinig in actie.’
Klopt je hart nu meer voor Duisburg of Dortmund?
‘Ik heb bij beide clubs een heel goed gevoel. Clubs met eenzelfde soort mentaliteit. De mensen daar willen dat je je helemaal leeg knokt. En dan krijg je vanzelf de waardering. In Dortmund heb ik drie jaar gewoond. Mijn kinderen zijn er naar school geweest. Die band blijft. Oh, en ik heb nog een paar goals gemaakt tegen Schalke 04. Zou ik bijna vergeten. Twee zelfs in het Westfalenstadion. Voor de ogen van de supporters op de Gelbe Wand. Ja, super hoor als je dat meemaakt.’
De treffer van Nijhuis tegen Eintracht Frankfurt.
Je profielfoto op Whatsapp toont je liefde voor Duisburg.
‘Een juichfoto. Dat was het moment dat ik mijn eerste doelpunt voor MSV liet noteren, tegen Eintracht Frankfurt. Zó belangrijk voor mij, want het was de bevestiging dat ik in de Bundesliga een goal kon maken. Een prachtige kopbal, te machtig voor Uli Stein. We verloren weliswaar met 3-6, maar die treffer was een persoonlijk hoogtepunt. Ik heb gewoonweg evenveel sympathie voor zowel Duisburg als Dortmund. Ik heb er een fantastische tijd gehad.’