Heracles Almelo-verdediger Maximilian Rossmann (24) speelde voor zowel VfL Wolfsburg als Mainz 05. Een monoloog over zijn lange dagen in Wolfsburg, zijn hoogtepunt in 2013, Julian Brandt en Sandro Schwarz.
Door Martijn Visscher, 28 september 2019.
‘Ik heb ruim acht jaar in de jeugdopleiding van Wolfsburg gezeten. Ik startte in de Onder 13 en kwam uiteindelijk tot het tweede elftal. Van de club kreeg ik op een gegeven moment de aanbieding om in het internaat te gaan wonen, maar ik ben altijd thuis gebleven. Het waren lange dagen bij Wolfsburg. Om 5.00 uur ging de wekker. Even snel douchen en eten en vervolgens bracht mijn moeder mij naar het treinstation. Ik ging naar school en daarna werd er getraind. Tegen 20.00 uur was ik meestal weer thuis en ging ik vrij snel slapen.
Zo ging het dag in, dag uit. Toen had ik er niet zo veel problemen mee, want voetbal was mijn leven. Achteraf gezien was het geen gemakkelijke tijd, al ben ik blij hoe het uiteindelijk allemaal is gelopen. Al die inspanningen hebben ervoor gezorgd dat ik nu profvoetballer ben. Mijn ouders ben ik dan ook zeer dankbaar voor wat ze voor mij gedaan hebben in die tijd. Mijn vader bracht mij bijvoorbeeld regelmatig na zijn werk naar trainingen. Als puber denk je soms dat zoiets normaal is en sta je er niet zo veel bij stil. Maar zonder mijn ouders had ik het nooit gered.
Wolfsburg is een menselijke club, zonder al te veel poespas. Ik heb er een hele mooie tijd gehad, met het winnen van de Duitse landstitel voor A-junioren in 2013 als absolute hoogtepunt. We speelden voor ruim 18.000 toeschouwers in en tegen Rostock en wonnen na verlenging met 3-1. Ik kwam weliswaar niet in actie, maar het was een geweldige belevenis. We hadden toen een heel hecht team. Van groepjesvorming was totaal geen sprake. Er staken wel twee spelers met kop en schouders bovenuit: Maximilian Arnold en Julian Brandt.
Brandt was toen nog maar 17 jaar. Hij kwam een paar jaar eerder van FC Oberneuland, een amateurclub bij Bremen. Na een aantal weken wist iedereen al genoeg. Julian zou de top gaan halen, mits hij gevrijwaard zou blijven van blessures. Ik weet nog dat hij op een gegeven moment naar Chelsea kon. Met zijn vader is hij in Londen geweest voor een gesprek met toenmalig trainer José Mourinho. Bayern München wilde hem ook hebben en uit Italië was er interesse. Maar Julian wil stap voor stap de top bereiken en koos toen voor Bayer Leverkusen. Ik denk dat die beslissing hem geen windeieren heeft gelegd. Nu, bij Borussia Dortmund, kan hij weer een volgende stap maken.
Na Wolfsburg belandde ik via Alemannia Aachen bij Mainz 05. Ik ging voor de reserves spelen, toen nog uitkomend op het derde niveau. Het werd een zwaar seizoen waarin we degradeerden. Desondanks heb ik ontzettend veel geleerd van die tijd, zeker mentaal. En met Sandro Schwarz, momenteel coach van het eerste elftal, hadden we een ‘Supertyp’ voor de groep staan. Hij was één van ons. Hoe hij mensen kon meekrijgen, dat was ongekend. Je ging voor hem door het vuur. Sandro is echt een van de beste trainers die ik tot nu toe heb gehad.
Of hij na Klopp en Tuchel ook via Mainz de top zou kunnen bereiken? Moeilijk te zeggen, maar ik gun het hem van harte. Ik denk wel dat hij het zou kunnen, al is het afhankelijk van heel veel factoren. Je moet soms ook een beetje geluk hebben. Sandro is een emotionele trainer langs de lijn en dat tekent hem. Hij is bezeten van het spelletje en wil altijd winnen. Ik houd wel van dat soort types.
Als Mainz niet was gedegradeerd, was ik waarschijnlijk gebleven. Mijn reis ging echter verder en via Sportfreunde Lotte ben ik vorig jaar zomer in Almelo beland. Ik ben hier goed opgevangen en had als voordeel dat met Frank Wormuth een Duitse trainer aan het roer stond. De aanpassing ging snel en afgelopen seizoen heb ik bijna alles gespeeld. Momenteel loopt het even wat minder. Ik hoop me weer in de ploeg te knokken en dan zien we wel weer verder.
Uiteindelijk is het wel de bedoeling om weer een stap te maken. Engeland spreekt mij wat dat betreft aan. Toch is het gevoel belangrijker dan een land. Een club moet echt laten merken dat ze mij graag willen hebben. Voordat ik bij Lotte tekende, had FC Magdeburg concrete interesse. Geweldige club, met ongelooflijke fans. Ze lieten mij na een gesprek echter drie weken in het ongewisse. Vervolgens kwam Lotte, dat mij direct wilde overnemen. Dat gaf een goed gevoel. En dat telt. Dus wie weet waar ik in de toekomst beland. Engeland, Duitsland, Italië of misschien opnieuw Nederland. Ik houd alle opties open.’
Lees ook: het eerdere interview met Heracles-doelman Janis Blaswich.