Het inmiddels afgebroken stadion van SG Union Solingen was een soort bedevaartsoord voor groundhoppers. Bijna anderhalf jaar geleden namen we, nieuwsgierig geworden, zelf een kijkje en keken onze ogen uit.
Door Martijn Visscher, 26 december 2019.
Het is een vreemde gewaarwording. Ik sta op de denkbeeldige middenstip van het verlaten stadion van Union aan de Hermann-Löns-Weg. De zandvlakte ligt bezaaid met onkruid en de krakkemikkige hoofdtribune wordt omgeven door metershoge struiken. De wind blaast onophoudelijk, alleen een plensbui ontbreekt in dit mistroostige decor.
Ik ben eigenlijk op weg naar Fortuna Düsseldorf tegen FC Augsburg, maar ben extra vroeg vertrokken om deze historische plek nog even te bezoeken. Op social media raken fervente groundhoppers haast niet uitgesproken over het stadion, dat op het punt staat gesloopt te worden. Er zit dus maar één ding op: een tussenstop maken in Solingen.
En het moet gezegd, ondanks de treurige aanblik kom je ogen tekort. De vier lichtmasten torenen boven alles uit en zijn dankbare objecten voor het maken van prachtige foto’s. Ook de soms verbogen hekken zijn een bijzonder tafereel. Het ruikt hier nog steeds naar voetbal, ondanks alle mankementen.
Ik zoek een ingang naar de tribune, maar lijk vast te lopen. Tot een behulpzame vrouw, die haar hond uitlaat, mij de weg wijst. Eerst loop ik langs diverse ruimtes, zoals de kleedkamers. Een paar rode voetbalschoenen liggen in het gangpad. Tevergeefs wachtend op een nieuwe eigenaar. De muren kleuren geel en blauw, naar de clubkleuren van Union Solingen.
Van 1975 tot 1989 speelde deze club nog in de Tweede Bundesliga. In 1984 eindigde Union Solingen als vijfde, de beste prestatie ooit. Een 4-0 zege op Schalke 04, onder toeziend oog van 12.000 toeschouwers aan de Hermann-Löns-Weg, wordt gezien als een van de hoogtepunten uit die tijd. Ook het bereiken van de kwartfinale van de DFB-Pokal een jaar later staat in het geheugen van de Union-fans gegrift. Borussia Mönchengladbach stuitte de opmars door met 1-2 te winnen.
En terwijl ik om mij heen kijk, is het nauwelijks voor te stellen dat op deze verlaten plek om de week duizenden mensen bijeenkwamen om Union Solingen in actie te zien. Om zwoegende en bezwete voetballers aan te moedigen, of juist te beschimpen. Om een slok van hun bier te nemen of hun tanden te zetten in een broodje braadworst.
Na de degradatie in 1989 ging het bergafwaarts. En niet zo’n klein beetje ook. Alles draaide om geld. Dat vermaledijde geld. SG Union Solingen, later 1. FC Union, ging uiteindelijk kopje onder. In 2010 werd er voor het laatst een wedstrijd gespeeld in het stadion. De natuur deed vervolgens zijn werk, waardoor de voetbaltempel beetje bij beetje zijn glans verloor.
Het is tijd om te gaan. Terwijl de wind in kracht toeneemt werp ik nog even snel een blik op het geheel. Over enkele maanden gaat alles plat, tot de lichtmasten aan toe. De karakteristieke geel-blauwe kassahokjes staan netjes overeind, wachtend op de sloophamer. Ik schud mijn hoofd. Een stukje historie gaat weldra verloren.
Anno 2019 is er helaas niets meer van het stadion over. Het heeft plaats moeten maken voor woningbouw. Pijnlijk, maar wel de keiharde realiteit. Aan de Hermann-Löns-Weg zal de bal nooit meer rollen, al blijven de herinneringen voor altijd levend.