Als er een voetbalstad van uitersten is, dan is het Leipzig wel. Waar RB Leipzig tegenwoordig furore maakt op het hoogste niveau, daar spelen Lokomotive Leipzig en BSG Chemie Leipzig de laatste jaren op amateurniveau. Wij bezochten de drie clubs.
Op bezoek in de Red Bull Arena van RB Leipzig. © Bananenflanke
Door Alexander Drost, 16 maart 2020
Begin maart 2018. Het terrein is verlaten. Er is vandaag nauwelijks zon. Een horizon is er niet. We lopen op het vermaarde complex van Lokomotive Leipzig. Het Bruno-Plache-Stadion ligt enkele tientallen meters verderop. Van afstand waren de vier gigantische lichtmasten, dankzij de blauwe palen, al zichtbaar.
De muur voor het stadion van Lokomotive Leipzig. © Bananenflanke
Een mix van beton, zand en grind
Op een brede blauwe muur staat in gele kapitalen: 1. Fussballclub Lokomotive Leipzig. Daarnaast staat een fraaie afbeelding van een denderende stoomtrein, een verwijzing naar de clubnaam. Het is een kleurrijk geheel. We lopen om de muur en toegangspoortjes heen. Op een persoon in een auto na, hij heeft een lange zwarte hoodie aan en draagt een zwarte cap, is er helemaal niemand. We zoeken een ingang van het stadion. Maar alle hekken zijn gesloten.
Het Bruno-Plache-Stadion van Lokomotive Leipzig. © Bananenflanke
We lopen om de hoofdtribune heen en vinden dan ergens toch een gaatje in een hek. Precies groot genoeg. We werken onze lange lichamen door het gat en zijn binnen. De kurve achter het doel lijkt op sommige plekken in niets op een voetbaltribune. Het eerste deel is helemaal bedekt met een zeil, daarna volgt een stuk vol hobbels, gaten, afgebrokkeld beton en onkruid tiert welig. Tien meter verderop zien we herkenbaar een staantribune. We staan op een mix van zand, grind en beton. Wie niet beter weet, zou direct aannemen dat in dit stadion al jaren geen voetbal meer wordt gespeeld. De realiteit is anders. Lokomotive Leipzig, de voormalige DDR-club kent een rijke geschiedenis, speelt hier zijn thuiswedstrijden.
We turen in de verte. Inmiddels breekt een verlegen zonnetje door. De hoofdtribune is voorzien van een gele lik verf en heeft blauwe stoeltjes. De lange zijde aan de overkant is ook voorzien van blauwe stoelen. De tegenovergelegen kurve ziet er stukken moderner uit. Het veld is niet echt groen. Eerder grijsbruin. Dat komt omdat het al dagen erg koud is. We maken nog wat foto’s, genieten van deze oude bak, die talloze mooie voetbalherinneringen herbergt, en gaan dan door. Op naar de fanshop in het centrum, en dan naar stadgenoot BSG Chemie Leipzig.
‘Wer nicht alles gibt, gibt nichts’
De wedstrijd tegen ZFC Meuselwitz is helaas afgelast. Het veld is vandaag te hard door de aanhoudende vrieskou. Het weerhoudt ons er niet van om toch een kijkje te nemen bij het stadion, dat ligt in stadsdeel Leutzsch. BSG Chemie Leipzig (voluit Ballsportgemeinschaft Chemie Leipzig) speelt op het Alfred-Kunze-Sportpark.
Welkom bij BSG Chemie Leipzig. © Bananenflanke
Ook hier is het zoeken naar een ingang. De hekken zijn gesloten. We proberen toch wat deuren te openen en na een paar pogingen hebben we beet. We kunnen naar binnen. We zien een ruimte die lijkt op een amateurvoetbalkantine, met grenenhouten tafels en stoelen. Licht komt van rijen tl-buizen. Snel staan we op een tribune met groene stoeltjes.
Wat een tribune... © Bananenflanke
Rechts van ons staat een prachtige staantribune. De schoonheid van leegte. Hoe moet dat vol wel niet zijn? Zelden hebben we zo genoten van een stuk beton, een paar witte hekjes, groene reclameborden en een scorebord zonder klok. Hier ga je echt flink terug in de tijd. Het stadion is vernoemd naar Alfred Kunze, de succesvolle oud-trainer van de club. Hij wordt nooit vergeten. Zijn quote ‘Wer nicht alles gibt, gibt nichts’ staat geprent op een muur.
BSG Chemie Leipzig heeft in 2011 de licentie overgenomen van VfK Blau-Weiß Leipzig en promoveerde toen naar de Sachsenliga, het zesde niveau van Duitsland. Na het faillissement van FC Sachsen Leipzig ontpopte Chemie zich tot derde club van Leipzig. Net als Lokomotive Leipzig speelt de club nu in de Regionalliga Nordost. De ploeg staat twaalfde.
Alfred Kunze wordt nooit vergeten. © Bananenflanke
Net een bioscoop
Twee dagen geleden waren we bij het Europa League-duel (achtste finale) tussen RB Leipzig en Zenit Sint-Petersburg (2-1), in de Red Bull Arena. Bij Lokomotiv en Chemie hebben ze een bloedhekel aan het met geld overspoelde RB Leipzig. De verschillen zijn bij dit wedstrijdbezoek al gauw merkbaar. Hier ervaar je de uitersten van het spectrum. Modern versus traditie.
Het publiek van Die Roten Bullen is nauwelijks enthousiast voor dit duel, het stadion zit nog niet voor de helft vol. De prijzen voor eten en drinken liggen belachelijk hoog, al is een portie currywurst mit pommes hier fenomenaal lekker. Op de plastic bierglazen staan de spelers afgebeeld. Leuk voor de verzamelaar.
RB Leipzig in duel met Zenit Sint-Petersburg. © Bananenflanke
Vals applaus
De contouren van het oude en megalomane Zentralstadion zijn nog altijd zichtbaar. De nieuwe arena is op dezelfde plek gebouwd, maar is kleiner en ligt nu in een ‘kuil’. Eerst loop je via een trap naar beneden, alsof je in het oude stadion loopt, daarna ga je met de trap omhoog de Red Bull Arena in. Het is modern, aan alle gemakken is gedacht. Je koopt wat eten en drinken en je waant je in een winkelcentrum met het speelveld en 22 spelers als bioscoop.
Aan de overkant staan de meegereisde fans uit Rusland. Een aardig deel van de aanhangers staat op deze avond dapper in de blote bast. Zij geven de avond gelukkig een echt voetbaltintje. Aan topvoetbal moeten sommige thuisfans blijkbaar nog even wennen. Want als de spelers van Zenit het veld betreden voor de warming-up, begint een deel spontaan te klappen. Gelukkig houdt dat applaus snel op…